Cultuur deel 1

Hierbij een aantal dingen die mij opvielen in de cultuur en in het alledaagse leven. In willekeurige volgorde.

Wat zeker ook in de bus opvalt, is dat de mensen hier veel minder persoonlijke ruimte nodig hebben dan bij ons. De bus wordt gewoon volgestouwd en als je dan half bij iemand op schoot belandt, dan is dat maar zo. Diegene waarbij je op schoot belandt, vindt het overigens helemaal niet erg. Tegen elkaar aan staan/zitten is totaal geen probleem hier. Je ziet ook geregeld mannen die elkaar om de nek of elkaars hand vasthouden. Niemand die ook maar denkt aan homoseksualiteit. Dat bestaat hier gewoon niet denk ik. Of ja, er wordt niet over gepraat.
Maar om verder te gaan over de bus. Het is een oud verroest voertuig die in Nederland nooit door de APK zou komen. Zoals al ooit een keer eerder in een verslag vermeldt, heeft de bus niet echt een aankomsttijd. Hij komt ongeveer twee keer in het uur. Het ritje van twintig kilometer (duurt ongeveer veertig minuten) van Sighniwala (waar Hope Home ligt) en Dehradun, kost veertien roepies, dat is twintig cent. Er is een chauffeur die gek genoeg alleen maar de bus bestuurt en iemand die het geld komt ophalen. Als je te veel betaalt en je moet nog wisselgeld krijgen, dan kan dat zomaar twintig minuten duren. De ‘geldophaler’ gaat eerst verder langs alle mensen zodat het geld binnen is en hij wisselgeld heeft om terug aan jou te geven. Ik heb nog niet meegemaakt dat ik geen of te weinig geld heb teruggekregen. De eerlijkheid van de mensen geldt voor de bus, maar ook voor de winkels, de vikramchauffeurs (soort tuktuks) en de gewone burger op straat. Ze wijzen jou erop als je tas openstaat, helpen je met vertalen als diegene die je nodig hebt geen Engels spreekt en beginnen uit het niks gesprekken over waar je vandaan komt en dergelijke. Ik denk dat het komt doordat ik een gebied zit, waar niet al te veel toeristen komen. In Delhi en andere grote steden heb je veel meer kans opgelicht te worden. Ik ben een keer of zes, zeven naar Dehradun geweest en in die tijd ben ik twee keer een blanke tegengekomen. Twee keer de jongen uit Someren. In Mussoorie heb ik nog een paar blanken gezien, maar ook dat is een te verwaarlozen aantal. Kort gezegd: geen toeristisch gebied. De portemonnee kan in de achterzak en m’n tas even op de grond zetten is geen probleem. Diefstal is zeldzaam hier. Dat heeft ook te maken met de religie. Er wonen voornamelijk Hindoes hier, maar er zijn ook Boeddhisten, Christenen, Moslims en Sikhs. Alle grote religies zijn dus vertegenwoordigd. Echter maakt niemand er hier een probleem van welke god je de beste vindt. Iedereen accepteert elkaar. Zo viert iedereen alle feestdagen van alle religies. Dicht bij Hope Home liggen een Moskee en een Hindoetempel. Beide beginnen ’s morgens veel te vroeg (één om vijf uur en één om zes uur) met het vrij luid afspelen van muziek en gebeden. Niemand maakt er hier echter een probleem van. Ik weet zeker dat als je hier een feest houdt tot zes uur ’s ochtends met de muziek vol open, dat niemand er ook maar iets van zegt. Ze zijn gewend aan lawaai en gunnen iedereen zijn of haar plezier die ze verkrijgen door middel van de muziek. Religie ben ik vooral tegengekomen in winkels. Als je betaalt voor iets, houden ze het geld eerst bij een afbeelding van hun god om zo hun bijgeloof te bevredigen. Want bijgelovig dat zijn ze allemaal hier. Zo mag er eigenlijk alleen getrouwd worden als de maan en de sterren op de juiste manier aan de hemel staan. Tegenwoordig wordt er steeds meer getrouwd vanuit liefde en vervalt ook de bijgelovigheid een stuk, maar nog steeds worden in van alles en nog wat voortekenen gezien voor een goed dan wel slecht leven.

Ik wilde eigenlijk maar één berichtje plaatsen over de cultuur, maar dat wordt te veel voor één update, dus bij deze de belofte dat deel twee spoedig zal volgen.