Update'je

Om te beginnen het goede nieuws: mijn nek was precies op de vierde januari weer genezen. Helaas werd dit gevolgd door het slechte nieuws dat het internet eruit lag. Dit duurde 5 dagen. Vandaar dat ik niks meer van mij heb laten horen en er niks meer op internet van mijn hand is verschenen. In de tussentijd ben ik nog een keer in de jungle geweest en er kwam een jongen uit Someren op bezoek die hier in 2009 stage gelopen heeft vanuit dezelfde minor als die ik nu doe. Hij heeft in die tijd een Indiaas meisje leren kennen en gaat in juli trouwen. In India. Het wordt een Hindoe bruiloft met alle toeters en bellen die daarbij horen. Ontzettend leuk om hem te ontmoeten en eindelijk weer eens Nederlands te kunnen praten tegen een persoon die niet via het internet is gebeld. Sowieso heel interessant.

Voor de rest waren het vooral rustige dagen. De eerste dagen van het nieuwe jaar heb ik voornamelijk gerust om mijn nek te laten genezen. Daarna kwamen de kinderen en die houden me wel bezig met cricket, voetbal, schaken en andere spelletjes. Ik heb ze ook de cadeautjes gegeven die ik van Laura en familie heb gekregen en daar zijn ze uitermate blij mee. De dominostenen blijf ik in het vervolg toch maar van af. Mijn hulp bij het maken van Hope Home met dominostenen bestond vooral uit het repareren van wat ik zelf dankzij mijn klunzigheid had veroorzaakt. Tekenen met de sjablonen is sowieso niet aan mij besteed aangezien ik met het tekenen van een rondje al genoeg moeite heb. Mens erger je niet echter blijkt wel een talent van mij te zijn. Nadat de rookwolken waren opgetrokken na partijtjes vol boosheid en onbegrip, kwam ik regelmatig als overwinnaar tevoorschijn.

Caroline is vandaag vertrokken en morgen moeten de oudere kinderen weer naar school. Alleen de jongste blijven over. Wat rest zijn rustige dagen, zonder al te veel problemen. Behalve het internetprobleem dan. Gisteren ben ik nog met Caroline naar de Hope Academy geweest, zodat ze afscheid kon nemen van de docenten. De school zou eigenlijk maandag alweer beginnen, maar omdat het te koud was werd de vakantie met drie dagen verlengd. De directrice van de school vertelde me dat deze week terugkomen geen zin heeft en dat betekent dat ik nog maar één keer naar de school kan komen. We zijn ook de sloppenwijk ingelopen en nu heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe de kinderen leven in de vakantie. En natuurlijk hoe ze leefden voordat ze naar Hope Home kwamen. Hele families leven in een kamer net zo groot als mijn kamertje in Tilburg. Er staat alleen een bed en er is (natuurlijk) een televisie. De mensen zijn echter helemaal niet neergeslagen en de kinderen zijn zelfs heel levendig en speels. Ze kwamen naar ons toe gerend en ze wilden allemaal een hand geven en dat ik mee zou spelen met cricket. Helaas had ik er geen tijd voor, maar het was goed om te zien dat ze er totaal niet mee zitten dat ze weinig geld hebben en dat ook hun kinderen waarschijnlijk in deze situatie zullen opgroeien. De kinderen in het tehuis hebben een veel grotere kans op een goed leven, maar zij vinden het toch nog heel lastig om zonder de familie te leven. Een lastig te beschrijven fenomeen.

Ik hoop dat ik snel iets kan regelen qua internet, want verslaafd als ik ben heb ik veel moeite met het gebrek aan informatie. Het is overigens nog maar een week voordat ik weer naar Nederland kom en ik weer volop gebruik kan maken van mobiel internet.

Maar dit alles wil niet zeggen dat ik me niet vermaak. Integendeel zelfs. De kinderen zijn ontzettend aardig en ik ga ze zeker missen als ik hier weg ben. Ze zijn heel nieuwsgierig en helemaal leip van mijn laptop en telefoon. Ze willen vooral games spelen en video’s van een vorige vrijwilliger bekijken op youtube. Dat was een breakdancer en te oordelen naar wat ik gezien heb op internet een vrij goede ook nog. Ze proberen me ook vaak nieuwe woorden in het Hindi te leren.

Het eten bevalt ook nog steeds goed. Behalve de rijst dan, die begint me zo onderhand de nek uit te komen. Maar over het algemeen gezien eet ik goed. En veel ook. De kinderen komen tijdens het eten steeds langs om te vragen of ik meer wil. ‘Please bahyia, take more’, zeggen ze dan. Ze willen dat ik veel eet, maken er een wedstrijdje van. Wie de meeste chapate’s kan eten, wint.

Dag vriendjes en vriendinnetjes, dat was het dan alweer. Dag vriendjes en vriendinnetjes, tot de volgende keer maar weer. Want het avontuur gaat verder dus er komt nog heel veel meer, maar niet meer vandaag maar de volgende keer. Wil je weten hoe dit avontuur dan verder zal gaan, kijk naar Bassie!.... en Adriaan!