Vakantieperiode

De kinderen zitten vrijwel het gehele jaar in het tehuis. Ze gaan in de zomer en in de winter een periode naar huis toe. In de zomer hebben ze twee maanden vakantie en in de winter tien dagen. Als je dat zo hoort dat snap je dat ze elke keer weer ontzettend blij zijn om naar huis te mogen. Maar thuis hebben ze kans om weinig tot niks te eten, de ouders zijn van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat weg en ze wonen in heel kleine huisjes onder barre omstandigheden. Waarom willen ze dan in godsnaam zo graag naar huis toe? Dat is volgens Pratima heel simpel: thuis kunnen ze de hele dag televisie kijken. Ik vond het ook raar klinken. Maar blijkbaar heeft elk huis in de krottenwijken hier een tv. Misschien op de allerarmste mensen na. Het is een soort van prestigekwestie. Als je een tv hebt hoor je erbij. Je lijkt niet zo arm meer. Maar ook de vrijheid die ze thuis hebben vinden ze geweldig. In het tehuis staan ze om 07:00 uur op, hebben ze ontbijt tot 07:30 uur, gaan ze naar school tot ongeveer 14:00 uur, krijgen ze lunch om 15:00 uur, hebben ze tot 16:00 vrije tijd, van 16:00 tot 19:00 maken ze huiswerk en krijgen ze les, van 19:00 tot 19:30 mogen ze vaak even televisie kijken, om 19:30 is avondeten en daarna gaan ze naar bed. En dat elke dag weer. Ze komen in een sleur terecht denk ik. Als ze dan naar huis mogen en helemaal geen verplichtingen hebben, vinden ze dat geweldig. Zelf de hele dag inplannen. Beetje spelen hier, beetje tv kijken daar. Ze vinden het zo leuk dat elf kindjes de vorige keer twee dagen te laat terug waren in het tehuis. Zij moeten dus ook twee dagen langer hier blijven om het goed te maken. Toen de bus met kinderen de 26ste vertrok moesten veel van de ‘laatkomers’ huilen dat zij niet naar huis mochten. De kindjes waren overigens wel bang dat we ze zouden vergeten, want ze wilden allemaal nog een keer op de foto. ‘’Don’t forget me bhaiya (zo schrijf je dus grote broer in het Hindi)’’. Ze hadden allemaal hun mooiste kleren aan en hun mond was voortdurend in een glimlach gevormd.

Het feit dat de kinderen op vakantie zijn, betekent voor mij dat ik wat vrije tijd heb en de toerist kan gaan uithangen. Samen met mede-vrijwilliger Caroline ben ik naar Mussoorie en de Boeddhatempel in Dehradun geweest. Mussoorie is een plaatsje hoog in de bergen. De foto’s van die trip zijn te vinden op facebook. We hadden ontzettend veel geluk met het weer. Vaak is het hier zo mistig in het dal dat je de bergen vanuit het tehuis niet eens kunt zien, maar toen wij ’s morgens naar de bus liepen waren ze al heel duidelijk te zien. Een prachtige, heldere dag. Deze dag zal voortaan ook bekend staan als de dag dat ik nooit meer ga klagen als ik moet staan in de bus. Ik heb namelijk 20 minuten buiten de bus gehangen, omdat het te druk was. Dat vergt nogal iets van je armspieren (waar ik er al niet bijster veel van heb). Gelukkig stapten er daarna mensen uit waardoor ik binnen kon gaan staan. Maar dat was niet de enige opmerkelijke busrit van die dag. Vanuit Dehra Dun (ik ga gewoon Dehradun en Dehra Dun door elkaar gebruiken om zo verwarring op te roepen) pakten we de bus die gedurende anderhalf uur over de smalste weggetjes, soms zonder fatsoenlijk asfalt, zich omhoog slingerde richting Mussoorie. Niet echt comfortabel maar uiteindelijk zeker de moeite waard. Ik kan nu zeggen dat ik de Himalaya gezien heb. Wel van een afstand en niet eens de hoogste bergen, maar ik heb het wel gezien. We hebben daar wat rondgelopen en wat foto’s gemaakt van de schitterende natuur en wat geshopt op de toeristische straat.

De dag erna zijn we naar de Boeddhatempel in Dehradun geweest. Het ligt in een gebied voor Boeddhisten waar ze dus wel prullenbakken hebben. Eindelijk eens wat minder rotzooi op de grond. Het is een schitterende tempel, maar helaas mocht ik binnen geen foto’s maken. Alleen het buitenaanzicht komt dus op facebook. Bij de tempel in de buurt staat ook een enorme Boeddha van een metertje of 25 hoog. Wat je er precies aan hebt weet ik ook niet, maar het was best mooi om te zien. We zijn daar geweest op 30 december.

Voor de 31e hadden we al plannen gemaakt dat we bij een paar andere vrijwilligers in Dehra Dun zouden blijven slapen en daar Nieuwjaar zouden vieren. Maar zoals je misschien al merkt aan mijn ‘verleden tijd’ taalgebruik kwam er een kink in de kabel. Ik stond ’s morgens op en voelde iets knakken/breken/verschuiven/verbrijzelen/verdraaien/verrekken/scheuren in mijn nek. Des morgens ging het nog wel, maar gedurende de dag kreeg ik er meer last van en besloot dat het niet verantwoord was om mee te gaan naar Dehradun. Het begin van 2013 heb ik dus alleen gevierd, maar op dat moment was ik allang blij dat ik rust had en lekker in mijn bed lag. Ik kreeg overigens ook veel berichten en voelde me dus niet helemaal eenzaam. En het skypen met Laura vond ik ook héééél leuk. Nu hopen dat het snel over is en dat ik zeker de vierde weer optimaal gebruik kan maken van mijn nek, aangezien dan de kinderen terugkomen.
Voor iedereen die dit leest: een gelukkig en gezond 2013 toegewenst!