Cultuur deel 2

Wat later dan gepland, mijn excuses hiervoor, maar zoals ze zeggen: beter laat dan nooit.

Wat ik graag niet onbeschouwd wilde laten was het feit dat in de Engelse koffieshop waar ik een aantal keer koffie ben gaan drinken, de Engelsen ontzettend lastig zijn. De Indiase mensen gaan naar de kassa en bestellen wat ze willen hebben. De Engelse mensen gaan zitten en wachten totdat er iemand komt om hun bestelling op te nemen. Ze krijgen ook heel erg snel hun bestelling. Dat ligt natuurlijk aan het personeel die ons op een tweede plaats zet, maar ik denk dat ze al vaker meegemaakt hebben dat de klanten gaan klagen als het te lang duurt. Want klagen dat kunnen ze. De WC is vies, het is te warm binnen, er zit iemand op hun vaste plek, de service is niet goed en ga zo maar door. Als je zo zag wat er daar gebeurde, ben je niet echt trots dat je een blanke Europeaan bent. Ze voelen zich beter dan de Indiase medemens.
Raar is dat bij de McDonalds en de KFC waar ik ook geweest ben (wel bij allebei maar één keer overigens) dat daar de Sikhs zich verheven boven de rest voelen. Er komen sowieso alleen maar welgestelde mensen daar, maar de Sikhs zijn niet gewend om in de rij te staan of ze hebben er gewoon geen zin in. Wij (Annerose en ik) stonden gewoon netjes in de rij te wachten tot we konden bestellen, maar we werden aan alle kanten voorbij gelopen door personen die blijkbaar meer zijn dan ons. Het meest confronterende is echter dat bij deze eetzaken security voor de deur staat. Niet vanwege diefstal of dat er mensen niet betalen, maar om de bedelaars buiten te houden. Meestal kinderen staan voor de deur om de welgestelde bezoekers om een gift te vragen. Deze kinderen hebben oude, vieze kleding aan en zijn zelf ook smerig. Ze vragen om geld om eten te kopen, maar je weet nooit wat ermee gebeurt. Er bestaat een grote kans dat ze het geld aan hun vader geven die er drank of drugs van gaat halen. Ik heb dus niks gegeven.
En dan cricket. Iedereen houdt qua sport van cricket en cricket alleen. Voetbal heb ik ook wel een beetje gedaan, maar als er genoeg tijd is dan wordt er gecricket. Ik snap het inmiddels, maar dat heeft me wel een tijdje gekost. Het zijn wat moeilijke regels en ik moet zeggen zelfs als je het snapt is het een vrij saaie sport. Negentig procent van de tijd hoeven de spelers niks te doen als te wachten op een bal of op de bank zitten. Een echte wedstrijd duurt ongeveer acht uur waarvan zeven en een half behoorlijk saai zijn. Toch vond ik het wel leuk om naar te kijken en deel te nemen. Alle lagen van de samenleving spelen het spel. Het gaat van dure scholen waar een cricketveld bijligt tot een klein open plekje in de sloppenwijk waar de arme bevolking met een kapotte bat en een stapeltje stenen in plaats van de normale drie stokjes het spelletje spelen. Ik dacht van tevoren dat hockey ook groot was in India, maar daar heb ik totaal niks van gemerkt. Er is maar één sport die in aanmerking komt tot nationale sport.
Als laatste wil ik nog iets zeggen over de ongelooflijke hoeveelheid hakenkruizen die ik gezien heb. Ik weet dat het daar een heel andere betekenis heeft, maar het was heel raar om te zien. Ze hangen overal. Bij winkels, aan poorten van huizen, ingang van restaurants en dat soort plekken. Ik weet niet precies wat het betekent, maar ik denk dat het zoiets als welkom voorstelt. Vandaar dat veel gebouwen zoals restaurants en winkels zoiets bij hun ingang hebben hangen. Ik had er voordat in vertrok ook geen rekening mee gehouden dat ik zoveel van die dingen zou zien. Helemaal niet bij stil gestaan. Caroline vertelde ook dat ze in Delhi een winkel had gezien waar allerlei spullen die met Hitler te maken hadden te koop waren. Zo was daar bijvoorbeeld Mein Kampf te verkrijgen. Ze zei dat de mensen in India Hitler als een sterke leider beschouwen. Ze hebben natuurlijk weinig weet van de verschrikkelijke dingen die hij op zijn naam heeft. Tenminste ik hoop dat het daar aan ligt.
Tot zover mijn belevenissen in en visie op India. Het was een avontuur en een hele ervaring, ik ben zeer blij dat ik er geweest ben.